ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕΕΕ

ξύπνησα ένα πρωί και το μυαλό μου πήρε ανάποδες 
στροφές

Εδώ και μέρες με βασανίζει μια σκέψη. Σε τι κόσμο μεγαλώνουν , τα παιδιά μας. Σκεφτόμουν τι θα απαντήσω στο παιδι μου αν τα οικονομικά μας δυσκολέψουν πολυ, όταν με κοιτάξει στα μάτια και ζητήσει το πιο μικρό, το ασήμαντο που δεν θα μπορέσω να της το δώσω. Τι να της πω για την πατρίδα της που ξεπουλήθηκε στους ξένους, για το μέλλον της που θα ειναι σκοτεινό, ζοφερό, ένα μέλλον χωρίς επιστροφή.  Τι θα πούμε στα παιδιά μας, πως θα απολογηθούμε στις γενιές που έρχονται για αυτό το έγκλημα, για την έσχατη προδοσία που ζει τις μέρες αυτές η χώρα μας. Είμαστε μια τυχερή και άτυχη γενιά. Βρεθήκαμε ανάμεσα στην αναλογική και ψηφιακή τεχνολογία, περάσαμε στην εποχή του κινητού και της αλόγιστης δανειοληψίας, υπερκαταναλωτές σε μια μικρη κοινωνία που την σταμάτησαν από την παραγωγή για να την φέρουν ίσως σε αυτή την απόλυτη εξαθλίωση. Τι θα πούμε στις επόμενες γενιές για τα 35 χρόνια μιας υποτιθέμενης δημοκρατίας που κατέληξε σε απόλυτη αναρχία, πως θα δικαιολογήσουμε τα 35 χρόνια ελευθερίας που μετατράπηκαν σε ασυδοσία. Στην χώρα του «αν το δηλώσεις μπορεί να το σώσεις» όλα είναι πιθανά. Πρόστιμο διατήρησης αυθαιρέτου, ημιυπαίθριου χώρου, πρόστιμο διατήρησης της ανθρώπινης ζωής γιατί η ζωή στην Ελλάδα κατάντησε να είναι παράνομη. Ζήσαμε στην εποχή της ευμάρειας, σε μια εποχή που θύμιζε την ευρώπη του μεσοπολέμου. Στην εποχή του gay Paris, η ελλάδα του ωχαδερφισμου, των φοιτητών που «σπουδάζουν» πίνοντας καφέ στα ακριβά παραλιακά καφέ. Ζησαμε στην εποχή που ιδεολογίες έφτασαν στην κορύφωση τους, όπου ο αυταρχισμός έγινε συνωνυμο του κράτους, όπου η ενημέρωση και η πληροφόρησε έσπασαν το κρατικό μονοπώλιο (αφού πρώτα τα ματ έσπασαν στο ξυλο τους πρωτεργάτες της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών). Ζήσαμε την άνοδο του τίποτε, την κυριαρχία των λίγων, των κρετίνων, των ξεφωνημένων, των πουλημένων. Ζήσαμε την εποχη των κατσαρίδων και των τρωκτικών. Ζήσαμε την εποχή των δήθεν, των τιποτένιων, των ξεπουλημένων στο σύστημα ψευτοκουλτουριάρηδων που κάναν παρέες και κατασπατάλησαν δημόσιο χρήμα δημιουργώντας την τέχνη του ανύπαρκτου. Ανύπαρκτη θεατρική, μουσική και κινηματογραφική πολιτική, ξεπουλημένη σε λίγους, σε οικογένειες που έφαγαν, χόρεψαν πάνω από το πτώμα και τώρα που το κουφάρι άρχισε να μυρίζει το κοιτούν με βδελυγμία.Θυμάμαι την γιαγιά μου που έλεγε όσο ήμουν μικρός πόσο τυχερός ήμουν που δεν γνώρισα κατοχή, πείνα, εξαθλίωση. Θυμόταν τα χρόνια μετά τον πόλεμο, μετά τον εμφύλιο και την κατεστραμένη ελλάδα που προσπαθούσε να βρει το δρόμο της. Κι όμως αυτό πρόκειται να ζήσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γινόμαστε μάρτυρες μιας θλιβερής εποχής που βίαια χτύπησε την πόρτα μας.Ζούμε ιστορικές στιγμές, ζούμε την κατάρευση της υφιστάμενης πολιτικής και οικονομικής εποχής.